الگوی اپیدمیولوژیکی انواع عفونت‌های قارچی جلدی در بیماران مراجعه‌کننده به بیمارستان رازی تهران، سال 1393

چکیده زمینه و هدف: عفونت‌های قارچی جلدی، جزء عفونت‌های شایع هستند که بافت‌های کراتینیزه (پوست، مو و ناخن) را گرفتار می‌کنند. درماتوفیت‌ها، مهم‌ترین و فراوان‌ترین عوامل قارچی جلدی محسوب می‌شوند. این مطالعه با هدف بررسی اپیدمیولوژی درماتوفیت‌ها ‌و شیوع انواع کچلی در استان تهران، به‌منظور تشخیص و درمان بهتر بیماران انجام شد. روش بررسی: 508 بیمار مشکوک به عفونت درماتوفیتی پس از معاینات بالینی جهت تشخیص قطعی به آزمایشگاه قارچ‌شناسی بیمارستان رازی در شهر تهران معرفی شدند و سپس با انجام آزمایش مستقیم و کشت روی لام (Slide culture) و در نهایت بررسی‌های مولکولی، نوع قارچ عامل عفونت تشخیص داده شد. داده‌ها با استفاده از آزمون آماری کای‌اسکوئر در سطح معنی‌داری 05/0 تجزیه و تحلیل شدند. یافته‌ها: از تعداد 161 نمونه مثبت به‌دست‌آمده، 73 مورد (3/45%) از بیماران، مؤنث و 88 مورد (7/54%)، مذکر بودند. متوسط سنی مبتلایان، 42 سال بود. از این تعداد، بیشترین نوع کچلی با 71 مورد (1/44%) مربوط به کچلی پا و کمترین نوع کچلی مربوط به کچلی صورت با 1 مورد (6/0%) گزارش شد. بیشترین درماتوفیت جداشده، ترایکوفیتون منتاگروفایتیس و کمترین آن، میکروسپوروم فروجینوم بود. نتیجه‌گیری: طبق نتایج این مطالعه، عفونت‌های درماتوفیتی در نواحی مختلف بدن، به‌خصوص پا و کشاله ران به‌عنوان یک مشکل مهم بهداشتی در شهر تهران محسوب می‌شوند. طراحی و اجرای برنامه‌های آموزشی، به‌ویژه برای گروه‌های سنی بالای 20 سال با هدف پیشگیری اولیه و ثانویه در جهت کاهش موارد درماتوفیتوزیس، ضروری به‌نظر می‌رسد.